Of je het nu wil of niet, de mens is altijd beïnvloedbaar. Als kind heb je niet altijd de keuze om je eigen muziek op te zetten en hoor je, zeker op jongere leeftijd, vooral de muziek die je ouders luisteren. In mijn geval komen mijn ouders uit de jaren 70 en zijn ze ook nog eens gek op muziek waardoor ik als kind continue werd blootgesteld uit muziek van de jaren 60, 70 & 80. Waaronder dus ook regelmatig de favoriete bands van mijn vader, U2 en Supertramp.

Het is niet alsof ik ervoor heb gekozen om de bands te waarderen die mijn vader draaide. Ik had gewoonweg geen keus. In je jonge kinderjaren ben je nou eenmaal erg kneedbaar en dynamisch dus vind je snel leuk wat je ouders leuk vinden, ik in ieder geval wel. Onderweg naar vakantie keihard meeschreeuwen met de door snerende elektrische gitaren ondersteunde melodieën van het nummer ‘Vertigo’, is een herinnering die niet zo snel verdwijnt. Toen was ik een kind en had ik dus weinig invloed op wat ik hoorde, maar nu ben ik volwassen en betrap ik mezelf toch op het feit dat ik sneller een album van Supertramp stream dan een Top 40 lijst. 

Muziek is vaak een vertaling van de ontwikkelingen die er in de wereld gebeuren. Daarom hoor je momenteel veel elektronisch geproduceerde muziek in vergelijking met het analoge van vroeger. Er is eerder een strijd om wie de hardste drop kan maken dan welk nummer de mooiste beleving met zich mee brengt. Dat is denk ik waar de kern ligt van mijn aantrekkingskracht richting de bands van toen.

Beleving is van muziek en het genieten van de manier waarop het is gemaakt vind ik zo veel interessanter dan een house beat die in 2 uur in elkaar is geproduceerd. Ik zou juist graag de tijd van toen willen beleven om zo te ervaren waarmee mijn vader is opgegroeid, met grootheden zoals de Beatles, de Stones en de Peppers. Zij zijn voor mij het voorbeeld van hoe goede muziek moet klinken en mijn vaders is voor mij hét voorbeeld van iemand met een goede muzieksmaak en daar ben ik hem dankbaar voor.